ก็เป็นซะอย่างเงี๊ย

เกริ่นก่อนนะ คือเราโดนแฟนเราบ่นบ่อยมากว่า เราน่ะความรู้สึกช้า ไม่เคยรู้สึกเลยว่าใครเค้ามาชอบ หรือไอ้เพื่อนชายที่คุยๆกันอยู่น่ะ มันจีบเราอยู่นะ (ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองดูดีนี่หว่า การจะมองว่าใครเข้ามาคุยด้วยแสดงว่าเค้าชอบเนี่ย มันหลงตัวเองเกินไป) จนครั้งนึงไปดูหนังกะพี่ผู้ชายคนนึง เค้าเอื้อมมือมาจับมือเราตั้งแต่ต้นเรื่อง ตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูก จะสะบัดออกก็ไม่กล้า ดูหนังก็ไม่รู้เรื่อง เพราะมัวแต่คิดว่าเอาไงดีวะกู จะเอามือออกจังหวะไหนดีวะ ไม่ให้น่าเกลียด จากครั้งนั้นเลยรู้สึกว่า...ต่อไปเราจะต้องหลงตัวเองละ มองว่าชายหนุ่มทุกคนบนโลกใบนี้ที่เข้ามาคุยกะชั้นคือจะจีบชั้นแน่ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

และอย่างที่เพื่อนๆรู้ ว่าแฟนเรายังไม่อยากแต่งงาน ซึ่ง...ทำให้เราเกิดอาการเซ็งจนคิดจะหาแฟนใหม่หลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็ไม่มีใครผ่านเข้ามาในชีวิตซักที


จนล่าสุด..ไปเรียน JRP รู้จักผู้ชายคนนึง เรียนคลาสเดียวกันบ่อย แต่เค้าเรียนจบละ (เพราะเราโดดบ่อย อิอิ) วันสุดท้ายที่เจอกันเค้าขอเบอร์ไป เผื่อว่ามีโอกาศได้ติดต่อกัน ก็ให้ไปแหละ ไม่คิดไรหรอก เพราะเราเป็นคนเห็นความสำคัญเรื่อง Connection อยู่แล้ว เผื่ออนาคตอาจได้ติดต่อกันก็ได้ใครจะไปรู้ สองวันผ่านไปเค้าโทรมา ตกใจอ่ะ โทรมาทำไม ไม่มีธุระซะหน่อย จะจีบชั้นรึป่าวเนี่ย ไม่เอา กลัวๆๆๆ ก็เลย...ไม่ยอมรับโทรสับเค้าซะงั้น -_-" (จริงๆเค้าอาจจะมีธุระก็ได้นะ)

พอตั้งใจจะว่าจะลองเปิดโอกาสตัวเองรู้จักคนใหม่ๆก็ไม่มีคนใหม่เข้ามาเลย (สงสัยเพราะอายุเยอะแล้ว) พอ(เหมือนจะหลง)เข้ามาคนนึง กลับกลายเป็นว่ากลัว ไม่กล้าซะงั้น เฮ้อ... ก็เพราะเป็นซะอย่างเงี๊ย ก็คงต้องใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปอ่ะ



วันนี้ป่วยนอนอยู่บ้าน แต่อยากกิน ข้าวไข่ข้นซอสต้มยำกุ้ง เลยลุกขึ้นมาทำกินซะเลย หน้าตาอาจดูไม่ดี แต่อร่อยนะจ้ะ