หายไปจากเมืองไทยนานเกือบเดือน…. เพราะตามมาอยู่กับคุณสามีที่ไต้หวันนั่นเอง มาอยู่อาทิตย์แรกยอมรับเลยว่าปรับตัวไม่ได้ เนื่องจากงานของคุณสามีช่วงนี้คือ การจัดงานแสดงของมูลนิธิ ทำให้ต้องออกบ้านแต่เช้า กลับบ้านดึกทุกวัน ซึ่งเค้าก็เอาเราไปด้วยทุกวัน แต่เพราะว่าเค้ายุ่ง เราเลยเหมือนถูกทิ้งให้นั่งอยู่คนเดียว คุยกับใครก็ไม่รู้เรื่อง จะเดินไปไหน ยังไงก็ไม่รู้ รุ้สึกว่ามันแย่มาก แอบร้องไห้ อยากกลับบ้าน แถมเราต้องไปเดินทางไปต่างจังหวัดกันหลายที่ (แต่นอนแยกกัน เพราะว่าเค้าให้นอนแยกชายหญิงค่ะ) ฉะนั้นถึงจะเจอกันทุกวัน แต่ก็แทบไม่ได้คุยกัน เราก็ว่างถึงว่างมากกกกกก นั่งเฉยๆ เน็ตก็ไม่มีให้เล่น แทบจะรู้สึกเหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ ไม่เข้าใจว่าคุณสามีจะอยากใ้ห้เรามาที่นี่ทำไม
หลังจากที่โทรศัพท์ไประบายกับอุ๋มหลายครั้ง ก็ได้เพื่อนรักเราคนน้ีนี่ี่แหละที่ทำให้เราได้คิด อุ๋มพูดมาแค่ว่า “ถ้าบุ๋นต้องย้ายไปทำงานที่เมืองนอก บุ๋นจะอยากให้สามีไปอยู่ด้วยมั้ยล่ะ ถึงแม้ว่าไม่รู้จะให้เค้าไปทำอะไรก็ตาม” อืม…แค่นี้แหละ กระจ่างเลยว่าทำไม มันไม่ได้มีเหตุผลอะไรหรอกว่าจะให้เรามาทำไม มาเพื่ออะไร เป็นเราเราก็อยากให้มา (หรือจริงๆแล้วคุณสามีเค้ามีเหตุผลอื่นก็ไม่รู้นะ เราก็ไม่ได้ถาม)
บางครั้งคนเราก็มองแต่ตัวเอง แต่ไม่ลองเอาใจเค้ามาใส่ใจเราดูบ้างว่าอีกคนเค้ารู้สึกยังไง ไม่ชอบเวลาที่ตัวเองเป็นคนแบบนี้เลยให้ตายเถอะ
ณ ปัจจุบัน มาอยู่ได้เกือบๆสามอาทิตย์แล้ว ปรับตัวได้แล้ว พอฟังภาษาจีนรู้เรื่องนิดหน่อยๆ (แต่ยังไม่กล้าพูด เขินๆยังไงไม่รู้) กล้าเดินไปไหนมาไหน รู้จักคน รู้จักที่ทางมากขึ้น และคนที่นี่ก็น่ารัก เฟรนลี่ นิสัยเหมือนคนไทยอ่ะ เทคแคร์คนต่างชาติดี ชวนคุย ชวนกิน ถึงแม้ว่าคุยกันไม่รู้เรื่องก็เถอะ 555 (เพราะเราฟังรู้เรื่องแค่พื้นๆอ่ะ อารมณ์เหมือนเป็นคนต่างชาติในไทยอ่ะ กินข้าว ไปไหนมา อะไรงี้ฟังรู้เรื่อง มาประโยคยาวๆ ถามโน่นถามนี่ ก็ไม่รู้เรื่องเเล้วจ้า)
สำหรับการมาไต้หวันครั้งนี้ คนสำคัญที่เราต้องขอบคุณ (แต่เรายังไม่ได้พูดเลยอ่ะ ได้แต่คิดในใจ เขิลลลล) ก็คือ น้องสาวของคุณสามี นั่นเอง อย่างที่บอกมานี่เค้าแยกนอนชายหญิง ฉะนั้นพี่เลี้ยงเราจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากน้อง…..เค้าเรียกว่าอะไรอ่ะ น้องสามีป่ะ นั่นแหละ ๆต้องขอบคุณมากๆเลย เพราะเค้าคือคนที่คอยดูแลเทคแคร์เราตลอด ไม่ว่าจะต้องคอยเป็นล่าม พาเราไปหาหมอ คอยตอบคำถามว่าของกินโน่นนี่นั่นคืออะไร ห้องน้ำอยู่ไหน เครื่องใชไฟฟ้าแต่ละอย่างใช้ยังไง ฯลฯ ตอนมาก็ไม่ได้คิดหรอก คิดสั้นๆ มองสั้นๆ ว่าคุณสามีอยากให้มาก็มา ไม่เคยคิดว่ามีคนต้องมาเหนื่อยเพราะการมาของเรา ไม่เคยคิดจะถามเค้าด้วยว่า เราจะไปเนี่ย โอเคอ้ะป่าว (เห็นมะ เรามองแต่ตัวเองอีกแล้ว) ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับพี่เลี้ยงของเราคนนี้
ปรับตัวได้แล้ว มีเน็ตใช้แล้วก็แฮปปี้แล้วเนอะ
ReplyDeleteเห็นด้วยกะอุ๋มเต็มที่เลยอ่ะ บางครั้งเราอาจจะคิดถึงแต่ตัวเราคนเดียว ซึ่งอีกฝ่ายก็มีเหตุผลแหละ แต่คนอย่างสามีเพื่อนที่นานๆ พูดทีคงไม่มานั่งบอกก็ต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราเนอะ
คิดถึงเพื่อนละ กลับมาซะที
เน็ตมี แต่เวลาไม่ค่อยจะมี ออกจากหอแต่เช้ากลับเข้ามาก็ห้าทุ่ม เลยแต่แต่เช็คเมล กับเฟสบุคแว๊บๆ
ReplyDelete