เวลาดูเดี่ยวไมโครโฟนทีไร ก็จะขำกับพฤติกรรมของสาวๆที่โน้สเอามาพูด เราก็เป็นเหมือนกัน (แต่เป็นบางอย่างนะ)
มาไต้หวันนี่ก็ขำตัวเอง ตอนแรกที่ยังปรับตัวไม่ได้นะ น้อยใจคุณสามีสามเวลาหลังอาหาร ว่าไม่ดูแล ไม่สนใจ ไม่เทคแคร์ ไม่ยอมเรียกกินข้าว เดินไปไหนมาไหนไม่ยอมบอก ทิ้งเราไว้คนเดียว บลาๆๆ น้อยใจแล้วเราก็ไม่เก็บไว้ด้วยนะ พออยู่กันสองคนก็คุยกะเค้าว่า เธอต้องเทคแคร์ชั้นนะ กินข้าวต้องรอนะ ไปไหนต้องเรียก ต้องบอก โน่นนี่นั่น เค้าก็บ่นๆเราแหละว่า โตแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ ไม่ต้องสนใจกันขนาดนั้นก็ได้ เราก็ไม่ยอม ไม่ได้ ต้องอย่างงี้ๆๆๆ
ถึงเวลาพอปรับตัวได้ปั๊ป ดิชั้นนี่แหละ กินข้าว กินขนมก็ไม่เรียกคุณสามี (พอคุณสามีเรียกกิน หรือหยิบมาให้ ปรากฎว่าดิชั้นกินไปแล้วทุกที) อยากเดินไปไหนก็ไป ไม่เคยบอกกล่าว (คุณสามีต้องโทรตามหาตั้งสองครั้งว่าหายไปไหน) แถมพอคุณสามีบอกว่า จะไปห้องน้ำเดี๋ยวมา เรากลับนึกในใจว่า เออ ไปก็ไปซิิ มาบอกเราทำไม (มานั่งนึกๆดู เออว่ะ เราบอกเค้าเองนี่หว่า ว่าจะไปไหนต้องบอก)
ถึงว่าอ่ะนะ ผู้ชายเค้าถึงเอาใจผู้หญิงไม่ถูก อารมณ์แปรปรวนเหลือเกิน
No comments:
Post a Comment