Miss and Mrs.

สมัยสาวๆ เคยพูดเล่นกับเพื่อนๆอยู่เสมอว่า ถ้าอายุสามสิบแล้วยังไม่ได้แต่งงาน ชั้นจะไปเรียนต่อปริญญาเอก จะได้เอาคำว่า ดอกเตอร์มาปิดคำว่านางสาว แล้วพออายุถึงสามสิบปุ๊ปก็ได้มีสามีเป็นของตัวเอง เหอๆๆ (เพราะงั้นก็ไม่ต้องเรียนต่อปริญญาเอกแล้วซิเรา)

ถึงแม้ว่ากฏหมายใหม่จะบอกว่า ผู้หญฺิงสามารถใช้นามสกุลเดิม รวมถึงไม่ต้องเปลี่ยนคำนำหน้าเป็นนางก็ได้ แต่เราก็ยังคงหัวโบราณ เพราะเรามองว่าตอนเราอายุ 35 หรือ 40 แล้วยังใช้คำนำหน้าว่านางสาวอยู่ มันเหมือนหญิงแก่ขึ้นคาน เหมือนที่เราชอบนินทาอาจารย์ป้าแก่ๆ (หนูขอโทษค่ะ ที่เคยแอบเม๊าท์อาจารย์) พูดง่ายๆก็คือ กลัวคนเม๊าท์เรานั่นเอง แหม...ก็มันจริงมั้ยล่ะ ใครมันจะมารู้ว่าคนนี้ คนนั้นแต่งงานรึยัง ถ้าไม่ได้มาถามประวัติกันจริงๆ จะมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายก็ไม่แน่ไม่นอน คนใส่เล่นมีถมไป ดังนั้นเราก็เลยเลือกที่จะเปลี่ยนทั้งคำนำหน้า และ นามสกุล (การเปลี่ยนนามสกุล เราถือว่าเป็นการให้เกียรติบ้านสามี) ถึงแม้่ว่าคนรุ่นใหม่ๆ จะบอกว่ายุ่งยาก ต้องเปลี่ยนเอกสารราชการเยอะแยะ วุ่นวาย เสียเวลา หรือ บางคนบอกว่าไม่อยากเป็นนาง มันฟังดูแก๊แก่ แต่เรากลับคิดว่าไม่ยุ่งยากซักนิด แค่เสียเวลาไปติดต่อสถานที่ราชการนิดหน่อยเอง รุ่นแม่ รุ่นยาย เค้ายังทำกันได้เลย ทำไมแค่นี้เราจะทำไม่ได้


เมื่อวานเราก็เลยไปจัดการเปลี่ยนคำนำหน้ากับนามสกุลซะ ตอนนี้ก็เลยกลายเป็น "นาง" ไปแล้วล่ะ ^ ^